Arbeid en Rijkdom

Een militant antwoord op de verwoesting van de Arabische wereld en zijn bestrijding door een nieuwe oorlog onder VS-regie

Sinds de aanslagen van Parijs staat vast: het islamitische terrorisme is ‘bij ons’ aangekomen en bedreigt alles wat ons dierbaar is; onze vrijheid, voornamelijk die van het menen.

Deze diagnose heeft een belachelijke kant: na het bloedbad door twee vrome desperados krijgt een satireblad, dat voordien geïgnoreerd of overstelpt werd met aanklachten wegens belediging, de rang van een westerse icoon. Het recht om zijn irrelevante mening te zeggen, in het bijzonder nadrukkelijk respectloos de spot te mogen drijven ook met het geloof in Allah wordt ter gelegenheid van deze aanslag verheven tot non plus ultra van de westerse verlichting, van onze leefwijze en waardengemeenschap – alsof het dagelijkse leven in het vrije Westen daadwerkelijk erdoor wordt gekenmerkt dat de mensen onderling twisten en debatteren of zelfs de geestelijke onderwerping aan zelfgekozen ‘geboden van God’ kritiseren; alsof niet iedereen weet dat het werkelijke leven in de westerse democratieën om het geldverdienen draait met al zijn noden en noodzaken, tegenstellingen en pesterijen op kleine schaal, om harde internationale concurrentie inzake nationale economische groei en politieke macht op grote schaal.

Niemand lacht – omdat deze idealisering van het nationale, Europese of westerse ‘Wij’ op iets doelt: op de morele diskwalificatie van zijn tegenstanders. Dat die de vreedzame integratie in hun werkelijke, namelijk werkelijk erbarmelijke levensomstandigheden in Franse voorsteden en andere getto’s weigeren, verwijt men hen als vijandschap tegen onze waarden. En dat wordt zonder meer daarmee gelijkgesteld dat zij zelf helemaal geen waarden, al helemaal geen religieuze hebben. Dus zonneklaar: er is uiteindelijk generlei reden om ’tegen ons’ en ‘onze geciviliseerde samenleving’ te zijn – behalve hun ‘blinde haat’ op alle waarden die onze westerse gemeenschap beminnelijk maken. Tegen deze haat moeten ‘wij’ optreden – dat is de ‘conclusie’ waar al de idealiseringen van het ‘vrije Westen’ en al de morele demoniseringen van de aanslagplegers op neerkomen. Dat is dan inderdaad het tegendeel van een belachelijke aangelegenheid. Want als er opgeroepen wordt tot ‘gemeenschappelijke strijd tegen haat en intolerantie’ dan mogen weliswaar potloden en balpennen als symbool daarvoor worden getoond; iedereen weet echter dat niet ‘wij allen’ deze strijd voeren maar de staatsmachten, en dit niet met schrijfgereedschap maar met hun arsenaal aan superieure middelen: militair en politie, inlichtingendiensten en wetgevingen, met het geweld dat onze van hogerhand beveiligde vrijheidsorde niet uitsluitend voor de strijd tegen de terreur in petto heeft en gebruikt.

Wie en waar de huidige hoofdvijand in deze strijd is, weten – niet pas sinds de aanslagen van Parijs – ook allen; de leider van het vrije Westen heeft het immers enige tijd geleden geopenbaard – de aanslagen zijn de daad van door een buitenlandse terreur-centrale verleide en tot geweld aangezette personen, de daad van de ‘terreurmilitie IS’: ‘In deze eeuw zijn wij geconfronteerd met een nog moorddadiger, ideologische soort terroristen die een van de grootste wereldreligies heeft geperverteerd… Zij doden zo veel mogelijk onschuldige burgers en gebruiken de wreedste methoden om de mensen in hun omgeving te intimideren… Dat zijn extremisten die niets opbouwen en creëren kunnen en daarom slechts met fanatisme en haat te koop lopen… Geen God keurt deze terreur goed… Geen ontevredenheid rechtvaardigt deze daden… Men kan met dit kwaad niet onderhandelen, men kan er geen vat op krijgen met logische argumenten… De enige taal die dergelijke moordenaars begrijpen, is de taal van het geweld’. ( Obama-toespraak voor de VN, 25. 09. 14 )

Wat Fransen en andere Europeanen kunnen dat kan Obame al lang en op zijn manier: in de slachtoffers, die een gewelddadige guerilla onder beroeping op haar God produceert, een aanval op het ideële westerse ‘Wij’ ontdekken, dat daarmee het grootste recht en de absolute plicht heeft om op deze aanval te reageren. Conform zijn werkelijke macht spreekt hij dan ook als ideële woordvoerder voor de gehele mensheid. In haar naam verafschuwt de leider van de wereldmogendheid, die zoals bekend wereldpolitiek vooral met logische argumenten en weldenkend overtuigingswerk bedrijft en begripvol naar beschaafd geuite ontevredenheid luistert, elk gewelddadig optreden. En dat de IS-strijders de verwoestingen van hun Arabisch-islamitische naties bedoelen als ze de ‘kruistocht van het Westen tegen de Islam’ beklagen, daarvan heeft Obama ook nog nooit gehoord.

En weer weet iedereen dat dit gezwets over het verafschuwenswaardige islamitische geweld maar één ding beoogt: de aanzegging van eigen geweld ter vernietiging van de tegenstander. Dat zou men dan echter ook in deze volgorde serieus moeten nemen: de morele karikatuur van de strijd ‘goed tegen kwaad’ die Obama in vereniging met de westerse politiek en media tekent, is het behoorlijk fundamentalistische vijandbeeld bij een vijandschap, waarmee tegelijk wordt aangekondigd dat de strijd niet met de wapens van de moraal maar met het wereldwijd machtigste geweldsapparaat wordt uitgevochten.

Helemaal niet duidelijk zijn daarmee de werkelijke redenen voor deze vijandschap, de politieke doelen, belangen en berekeningen van de westerse leidende mogendheid en haar bondgenoten, die met deze aanzegging de opdracht krijgen in het Nabije Osten onder Amerikaanse leiding een stoorgeval van hun wereldorde te elimineren – met een oorlog die volgens de Amerikaanse president minstens tien jaar zal duren. Voor deze redenen zou men zich echter moeten interesseren. Anders verwisselt men samen met onze verlichte media de strijdvaardige cultuurkritische verklaringen uit Washington en de hoofdsteden van het Westen met de zaak om die het de ingrijpende mogendheden, de VS voorop, gaat bij hun gevecht tegen een ‘gesel van de mensheid’.

Een lectuurtip: Gegenstandpunkt 4-14: daarin onder meer: IS tegen VS

De geheimzinnigheid omtrent de nieuwe handelsovereenkomst (TTIP: ‘Transatlantic Trade and Investment Partnership’) die critici de VS en de EU verwijten, was blijkbaar niet waterdicht – als ze  überhaupt ooit bestond. In ieder geval zijn er voldoende details van de geprojecteerde, door de regeringsleiders van beide zijden cruciaal genoemde overeenkomst bekend om te weten wat men als gewone burger ervan te verwachten heeft: nog meer vrijheid voor het zakendoen, nog meer concurrentie tussen de concerns over de Atlantische Oceaan heen en weer, nog meer nieuwe rechten voor hun calculaties, tot het recht om van nationale regeringen via internationale, aan generlei nationale wetgevingen gebonden speciale rechtbanken (‘investeerder-staatarbitrage’) schadevergoeding te eisen indien hun politieke besluiten de winst verminderen waarop de investeerder bij het investeren in het transatlantische partnerland had gerekend. Dus grootschalige ‘liberalisering’ die men uit ervaring als meedogenloosheid tegen de eigen levensbehoeftes kent. En de desbetreffende vrees dat werknemersrechten zullen worden aangetast, gewende zekerheden en beschermingsrechten verloren gaan, van de gezondheidszorg tot het wonen, van het milieu tot het voedsel etc. is zeker niet uit de lucht gegrepen. Om wiens vrijheid het gaat als de leus ‘liberalisering’ luidt, is voorstanders als critici van TTIP namelijk duidelijk: om de vrijheid van een kleine radicale minderheid van profiteurs, ook ‘de economie’ genoemd, die haar belang aan zo veel mogelijk groeiende winsten zonder elke beperkende voorwaarde over elke staatsgrens heen dient te realiseren.
De voorstanders en protagonisten van TTIP verhelen dat ook geenszins, maar wijzen wanneer ze van de burgers toestemming tot dit project eisen op een feit dat werkelijk niet te ontkennen valt: van het succes van het nooit definitief te bevredigende winstbelang van kapitalistische ondernemingen zijn alle andere belangen in de samenleving afhankelijk, d.w.z. : uitsluitend als de ondernemingen winst maken en daarvoor in steeds grotere omvang ook vreemde markten en vestigingsplaatsen gebruiken, kunnen ze hier te lande – als zou dat hun doelstelling zijn! – ‘banen creëeren en behouden’, kunnen dus de vele mensen die zonder alternatief op loondienst zijn aangewezen enigszins rondkomen.
Een goede gelegenheid voor een tussenbalans. Wat voor’n soort land is dat eigenlijk waar het privé-belang van enkele vermogende economische spelers het gehele maatschappelijke produceren en verdelen bepaalt? Hoe komt het dat uitgerekend de productie van steeds grotere rijkdommen voor de meerderheid slechts draaglijk is wanneer ze – als werknemer, als consument – wordt beschermd voor degenen die het economische leven bepalen? Waarvandaan krijgt dit particulaire belang eigenlijk zijn maatschappelijke macht waarmee het alle anderen van zich afhankelijk maakt en gebruikt? Waarom heeft de nationale markteconomie zo dringend steeds grotere delen van de wereld nodig, en waarom kan men er zeker van zijn dat ze die ruïneert zodra ze daarvan gebruik maakt? Waarom betekent een mondiale markteconomie eigenlijk automatisch dat de naties elkaar de wereldwijd groeiende rijkdom betwisten, zo verstrekkend dat naties die niet bij de weinige wereldeconomische mogendheden horen bij de vleet worden geruïneerd?
Jammer genoeg stellen de critici van TTIP dergelijke vragen niet. De allesbehalve vanzelfsprekende omstandigheid dat de vrije en grensoverschrijdende realisatie van de heersende economische calculaties de schade van de getroffenen en afhankelijken vast en zeker includeert, vinken ze af – en roepen de staat aan opdat die paal en perk stelt aan de winstbelangen van de ondernemingen. Een argument voeren ze niet aan voor hun voorstelling dat uitgerekend de politieke leiders van hun natie zouden moeten verhinderen dat een paar concerns met hun winststreven de gehele rest van de samenleving beheersen en beschadigen. Zonder enigerlei toetsing vertalen ze hun eigen onmacht tegenover het heersende winstbelang naar het geloof in de weldoende macht van de machtigen en hun goede bedoelingen. Zelfs het nietsontziende EU-sanerings-beleid in Zuid-Europa doet hen niet beseffen dat democratisch gekozen politici hun verantwoordelijkheid vooral daarin zien de kapitalistische winstmakerij daadkrachtig op weg te helpen, ook als daarvoor de levensstandaard van hele volkeren moet worden opgeofferd. Juist uit de grandioze ‘Europese gemeenschap’ zou men kunnen afleiden dat voor de nationale regeringen de nationale soevereiniteitsrechten blijkbaar zeer verregaand inruilbaar zijn tegen de deelname aan een supranationale markt, om welks aanzienlijk grotere opbrengsten ze willen concurreren. En als de Europese politici in al hun vrijheid en in dezelfde geest ermee bezig zijn hun Europese markt met niet minder dan met de onbelemmerde economische toegang tot de grootste economie van de wereld te completeren? Dan waarschuwen de critici voor de uitverkoop van de Europese democratie en soevereiniteit! Om welke reden dan ook bekruipt hen ook hierbij niet het vermoeden dat het beoogde handelsverdrag incluis de gevreesde consequenties in het nationale belang is van de onderhandelende staten, die daarmee berekeningen verbinden waarin de getroffen volkeren precies zo worden behandeld als zij vrezen, maar steeds niet willen geloven. Welke belangen dat zijn, wat ze beogen en op wie ze het gemunt hebben – daarover verschaft Gegenstandpunkt 3-14 duidelijkheid.

De partnerlanden van het zogeheten Westen wijden zich aan een alles bepalende raison d’ état: het privé-eigendom en zijn vermeerdering. Het verdienen van dollars resp. euros of soortgelijk geld, preciezer: het succesvolle gebruik daarvan als kapitaal, is het maatschappelijke bestaansmiddel, de onverbiddelijk geldende bestaansvoorwaarde, dus het de samenleving beheersende bestaansdoel.

Bij deze raison d’ état van de landen van het zogeheten Westen hoort hun zelfverplichting zich wereldwijd sterk te maken voor het respect voor de vrijheid van het verdienen van geld en zijn aanwending als kapitaal. Het geld om dat de mensheid vrij dient te concurreren teneinde zich voor zijn vermeerdering verdienstelijk te maken, stellen de soevereine geldscheppers resp. hun kredietinstellingen dan ook genereus ter beschikking. De leidende mogendheid VS speelt daarbij de onbetwist toonaangevende rol. Ze laat haar nationaal geld en haar nationale schulden in de gehele wereld als krediet en financiële middelen circuleren en door privé-eigenaren als door staten als zakelijke middelen benutten. En dit volgens een reglement met welks erkenning alle soevereine staatsmachten zich erop vastpinnen het kapitalistische gebruik van het privé-eigendom in het algemeen, het gebruik van de dollar in het bijzonder te dienen, hun nationale eigenbaat in afhankelijkheid van het succes van deze dienst te zoeken en in hun onderling verkeer om dit soort van succes te concurreren.

Deze concurrentie heeft consequenties: de inzet van de volkeren en rijkdommen van de naties voor een keurige concurrentiestrijd van de kapitalisten leidt niet alleen bij de economische spelers op de wereldmarkt tot zekere verschillen qua zakensucces en in het geheel tot crisissen van hun geldgroei überhaupt. Ook de voordeelsverwachtingen van ettelijke staten komen niet uit. Ze kunnen de noodzakelijkheden die het dollar- en eurokapitalisme voor het economische leven van hun land en de uitrusting van hun macht met zich meebrengt gewoonweg niet bolwerken. Vele zien zich beschadigd, sommige geruïneerd. Hun bruikbaarheid voor het wereldwijde zakendoen laat steeds meer te wensen over. En soms ziet zich een regering zelfs genoodzaakt haar land te onttrekken aan het verdere tendentieel ruïneuze gebruik door het internationale kapitaal en uiteindelijk zelfs te zondigen tegen de canon van bindende waarden die de activisten van de wereldwijde concurrentieorde haar heeft voorgeschreven.

Onder dergelijke effecten mag hun oorzaak uiteraard niet lijden. De gelukkig bereikte ‘heerschappij van het recht’ op de wereldmarkt verplicht haar beschermingsmachten ontoegeeflijk op de naleving van de regels inzake vrijheid van het geïnternationaliseerde kapitaal te insisteren. Vandaar dat vooral de VS, vanuit hun zelfbesef als zijn hoeder, zich genoodzaakt achten voor de onbelemmerde inzet van het kapitalistische eigendom op te treden. En omdat alle kapitalistisch rekenende naties afhankelijk zijn van kapitaal en krediet van de leidende mogendheden resulteert de privémacht van het geld, die conform de consensus van de moderne ‘volkerenfamilie’ supranationaal geldt, in een aanzienlijke politieke chantagemacht in handen van de VS en hun Europese bondgenoten. Daarvan maken deze staten rijkelijk gebruik.

Ook en juist wanneer het niet alleen om de bescherming van het wereldwijde zakendoen onder hun supervisie gaat, maar als ze zich genoodzaakt zien als ordemachten ook van de politieke machtsverhoudingen het respect van de statenwereld af te dwingen. Voor de leidende mogendheid van het Westen is het vanzelfsprekend dat de civiele statenconcurrentie om nationale wereldmarktopbrengsten plaatsvindt onder een voorbehoud dat ze zo nodig doet gelden – en hetgeen niemand anders toekomt, zelfs hun bondgenoten niet zonder meer. De vrije deelname van alle naties aan de wereldmarkt draagt in laatste instantie het karakter van een vergunning door de VS waarvan de regering zich het recht reserveert de uitsluiting van enkele landen, die ze als gevaar voor Amerika’ s veiligheid definieert, uit dit civilisatorische totaalkunstwerk te verordenen en tegenstanders te verbannen uit het economische verkeer van de naties.

De in het lopende internationale zakendoen praktisch waargemaakte beschikking van de VS dat de waarde van hun geld zonder onderscheid wereldwijd geldt en dat privé-eigenaren en staten op mondiale schaal hun krediet kunnen vertrouwen, gaat dus gepaard met de aanspraak van de grote dollar-macht op het uitsluiten van enkele naties en hun geldbezitters uit de discriminatievrije gang van het internationale zakendoen, dus op eventuele beperking van de gegarandeerde vrijheid van het eigendom om wereldwijd te opereren. Dan wordt de vrije wereldmarkt, de daaruit voortkomende economische afhankelijkheid van vele naties van dollar- en eurozaken en daarmee van hun politieke oppertoezichthouders, tot wapen dat tegen eigenmachtigheden van economisch beschadigde naties, tegen ongewenste machtsambities, maar ook tegen politiek storende zaken binnen het westerse bondgenootschap door de VS in stelling wordt gebracht.

Voor de overeenstemming en concurrentie van de leidende economische mogendheden bij de organisatie van de vrije wereldmarkt als omgekeerd voor politieke ingrepen in deze mondiale zaken en hun instrumentalisering als politiek wapen in de machtsconcurrentie toont de westerse waardengemeenschap, met name haar leidende mogendheid Amerika actueel rijkelijk aanschouwingsmateriaal. Daarover in Gegenstandpunkt 3-14 de actuele artikels:

• Argentinië vs. ‘gierenfondsen’

• Yukos vs. Russia

• De bestraffing van een Franse grootbank

• Economische oorlog tegen Rusland

• TTIP: Dollar-imperialisme en Euro-binnenmarkt

Al Qaida, IS (Islamitische Staat), Hamas in Palestina, ayatollahs in Iran, Hezbollah in Libanon, Taliban in Afghanistan en Pakistan, Boko Haram in Nigeria, Morsis moslimbroederschap in Egypte, de salafisten… – ze gelden allemaal als islamitische fundamentalisten. Als ze in de media worden genoemd, hechten de journalisten hen adjectieven aan als ‘radicaal-islamitisch’, ‘islamistisch’ of ‘fundamentalistisch’ en menen daarmee al het essentiële over deze bewegingen te hebben gezegd. Als de media zulke bewegingen als ‘islamistisch’ bestempelen, hoeft men over hun overtuigingen niet meer te weten dan: ‘Die passen niet bij ‘ons’ in het vrije Westen’.

– ‘Ze zijn vijanden van de vrijheid.’

– ‘Onderdrukken vrouwen.’

– ‘Verklaren de Israeelse Joden vogelvrij.’

– ‘Zijn intolerante fanatici die hun seculaire islamitische geloofsbroeders of die met een andere confessie (Soennieten/ Sjiieten) opblazen.’

– ‘Willen de niet-islamitische rest van de wereld tot het islamistische fundamentalisme bekeren.’

– Kortom: ‘Ze zijn terroristen’ met wie men niet discuteert, maar die men bestrijdt.

Het woord ‘islamistisch” behelst een compleet vijandbeeld. Voldoende reden voor ons om iets uit te diepen wat het ‘islamitische fundamentalisme’ is en wil.

Stellingen over het islamitische fundamentalisme

1.

Het is verkeerd het fundamentalisme van de Islam af te leiden uit een bijzondere eigenschap van deze religie en zich daarvoor over de Koran en de Arabische geestesgeschiedenis te buigen. Nader bekeken is elke religie fundamentalistisch: een morele waan die van zichzelf beweert theoretisch waar en praktijkrelevant te zijn. Elke religie laat zich echter ook in vrijwel elke politieke heerschappij integreren en zich tot morele, goed en kwaad beoordelende instantie van willekeurige maatschappelijke en economische verhoudingen maken. Inzake minachting van het verstand, grootheidswaan en aanpassingsvermogen is er geen verschil tussen de wereldreligies.

2.

De politisering van de Islam komt niet voort uit een bijzondere, van de privé-religie van het Westen verschillende rol van de religie in Arabische landen of het Nabije Oosten. Hier als daar is de religie minstens een, vaak de geldige interpretatie van rechten en plichten. De benoemde hoog- en laaggeplaatste herders beoordelen de godgevalligheid van het handelen van heren en knechten. Ze begrijpen zich als de agenten van de ideële gemeenschap die aan de werkelijke haar recht toewijst; ze dirigeren de volksmoraal en organiseren het patriottisme. De wereldse leiders weten doorgaans de macht van de geestelijke leiders te waarderen – en organiseren in de Occident als in de Oriënt een prachtige symbiose tussen geestelijke en wereldse macht. Beide profiteren door elkaar te dienen.

3.

De religie is op elk gebied bevoegd; ze bekritiseert veel – juist omdat ze rechtvaardigt. Voor haar vermaningen eist ze gehoor; om zich daarmee door te zetten mag ze niet conflictschuw zijn. Tot tegenstander van de staatsmacht wordt de religie echter als ze zich, namelijk haar rol als organisator van de zedelijke volksgemeenschap bedreigd ziet – en daarom de zedelijke gemeenschap zelf waarop ze het nationale samenleven gebaseerd waant. In zo’n geval insisteren de godgeleerden erop zelf de ware representanten van het volk te zijn en betichten de regering niet alleen van zonde tegen het Opperwezen, maar van volks- en landverraad. Met haar goddeloze oriëntatie aan volksvreemde waarden verzwakken de politieke elites de zedelijke gemeenschap, ondermijnen de nationale identiteit en geven het vaderland prijs aan een vijandig buitenland.

4.

Als de gelovigen in al hun devotie hebben besloten dat het bestaan onder de verwerpelijke staatsleiding niet langer draaglijk is en berusting in het lot nu zonde zou zijn, worden ze tot politieke partij en beramen de opstand. Ze ruien het goede volk op tegen de staatsmacht en propageren het ware islamitische leven. Bij hun pogingen het volk diens fatsoen en vaderland terug te geven, moeten ze echter constateren dat de macht van de ongelovige duivels, die ze willen verjagen, in belangrijke mate steunt op het goddeloze leven van het volk. De islamisten zien zich voor de taak gesteld een van boven naar beneden bedorven volkslichaam te helen. De machtstrijd die ze op touw zetten richt zich daarom maar half tegen de staatsmacht – de andere helft richt zich met doelgerichte en willekeurige terreur tegen het zondige alledaagse leven.

5.

Als de gelovige redders van de natie de macht hebben veroverd continueren ze, in bezit van de staatsmacht, de morele terreur waarmee ze om de macht hebben gestreden. Dat is de hervorming die ze beogen. De economische middelen van de natie die ze erven en op de een of andere manier beheren, zijn niet hun thema.

6.

Voor de mogendheden die de wereld en de wereldmarkt beheersen is het islamitische fundamentalisme als oppositiebewegings alsook als islamitische staat een vijand. Dat men ook met deze staten zaken kan doen, olie kopen en fabrieken verkopen, doet daar weinig aan af.

Uitvoerig toegelicht in Gegenstandpunkt 1-95

Nadat Israël in de Gazastrook opnieuw tegen Hamas – en tegen de daar opgesloten en opgepropte bevolking – met zijn superieure militaire macht heeft toegeslagen, bevoorradingstunnels, infrastructuur en nog veel meer grondig heeft verwoest, trekt de regering haar leger uit het gebied terug, bestrijdt en bewaakt de tegenstander, die tot werkelijk verweer niet in staat is, van buitenaf en laat voor de rest het afgegrendelde en verwoeste gettogebied aan zichzelf over. De Nederlandse media beklagen geschokt de talloze civiele slachtoffers, overwegen partijdig het recht van Israël op ‘zelfverdediging’ en zien in de oorlog alweer geen werkelijke zin. Ze missen namelijk het eenduidige succes: de definitieve vernietiging van Hamas – en vragen onbewogen en enigszins sceptisch naar nieuwe ‘kansen van het vredesproces’. Die gaat al sinds jaren zijn gang met zo nu en dan grotere militaire acties van Israël in de Gazastrook en met door Israël doelbewust getorpedeerde diplomatieke onderhandelingen over enigerlei ‘vredestoestand’ en enigerlei vorm van ’tweestatenoplossing’.
Bij het debat over de schuld voor de niet-totstandkoming van een ‘vreedzame oplossing’ komt de eigenlijke inhoud van de tegenstelling die de ongelijke tegenstanders uitvechten nauwelijks, of slechts als min of meer eenzijdig antwoord op de vraag naar het recht van de een of ander op ‘zelfverdediging’ ter sprake. Daarom – vooruitlopend op een artikel in Gegenstandpunkt 3/14 – enkele korte toelichtingen over de zaak waarvoor er zo onverzoenlijk en met ongelijk verdeelde geweldsmiddelen wordt gestreden: het ‘bestaansrecht’ van Israël resp. van de Palestijnen. Dit hoge goed beoogt blijkbaar niet het bestaan van de respectieve bevolking die aan beide kanten als gevechtstroepen of slachtoffers wordt ingezet dan wel getroffen gemaakt, maar het betreft de exclusieve aanspraak op heerschappij over land en mensen.
Aan de ene kant eist de staat Israël de soevereiniteit over het gebied en de bevolking die hij zich als ‘zijn land’ en ‘zijn volk’, dus als omtrek van zijn macht toeschrijft. Deze aanspraak op de nog niet onherroepelijk onder de eigen macht geplaatste en het eigen volk als ‘lebensraum’ toegewezen gebieden sluit voor eens en voor altijd de Palestijnen buiten als niet erbij horende, storende, daar deze aanspraak in de weg staande, dus in principe vijandige bevolking in het ‘eigen’ land. Israël definieert zich, met beroep op het ‘heilige recht’ van zijn volk op een nog altijd te vormende grotere en machtigere staat, als onaf, nog steeds in oorlog verkerend voor dit staatsrecht en realiseert dit expansieve staatsprogramma door alle diplomatieke onderhandelingen over een ‘oplossing van het conflict’ te torpederen, door zijn nederzettingspolitiek in het West-Jordaanland, door zijn militair optreden tegen elk Palestijns verzet – dus met al zijn militaire macht die het aanwenden kan en via landverovering wil vergroten. Daartegenover staat de aanspraak van Palestijnse politici die voor de erkenning van het tegenovergestelde recht op een eigen staat strijden. Vanwege het overmachtige geweld van Israël rest hen niets anders dan pogingen zonder navenante geweldsmiddelen om diplomatieke erkenning en inspanningen voor een protest van buitenlandse mogendheden tegen de voortschrijdende Israeelse landverovering, of met het beperkte tegengeweld waartoe ze in staat zijn tenminste hun onverzettelijke wil te demonstreren hun ´heilig recht’ op een eigen staat tegenover Israël niet op te geven.
Het alom beklaagde heen en weer tussen vergeefse hoop op ‘vrede’, tussen voortdurend falende vredesgesprekken en steeds opnieuw ‘uitbrekend’ geweld, de halfslachtig beklaagde gestaag voortschrijdende Israeelse nederzettingspolitiek en het deels onder ’terrorisme’, deels onder enigszins gerechtvaardigde Palestijnse autonomiewensen gerubriceerde onmachtige diplomatieke en militaire verzet van de diverse Palestijnse fracties is het noodzakelijke verloop van deze Israeelse strijd om het doorzetten van de aanspraak op regionale hegemonie, die zonder de heerschappij over ‘geheel Israël’ niet tevredengesteld is, tegen de concurrerende Palestijnse aanspraak op soevereiniteit.
In plaats van partijdigheid voor de een of de ander of van voortdurend teleurgestelde hoop op inzicht van beide partijen zou men uit het weer eens geëscaleerde conflict dus beter het onverzoenbare en exclusieve van concurrerende aanspraken op staatsvorming concluderen. Waar het daarom gaat, om het doordrukken en de erkenning van het eigen geweldsmonopolie, daar is in de ogen van staatsactivisten elke vorm van geweld vereist en gerechtvaardigd, daar beslist dus het superieure geweld. Daar hebben de aanspraken om die er gevochten wordt allicht niets positiefs.

Artikel 21: “De wil van het volk moet de grondslag zijn van het gezag van de regering; deze wil moet tot uiting komen in periodieke en eerlijke verkiezingen, die gehouden moeten worden krachtens algemeen en gelijkwaardig kiesrecht en bij geheime stemmingen of volgens een procedure, die evenzeer de vrijheid van de stemmen verzekert.” (Universele verklaring van de Rechten van de Mens)

De het principe mensenrecht typerende theoretische onzin de positieve verhouding tot de staat als eigenschap van “de mens”, dus de onderwerping aan de staat als soortelijke rechtsaanspraak op hem te beweren, richt zich hier op een staatsrechtelijke procedure, de verkiezingen.

Objectief gezien zet de burgerlijke staat met het houden van verkiezingen zijn abstracte erkenningsverhouding tot de wil van zijn burgers voort. Die zijn opgeroepen hun tevredenheid of ontevredenheid over vroegere of aangekondigde daden van de regering niet enkel aan de stamtafel of als lezersbriefschrijvers, maar ook als kiezers te betuigen. En weer definieert de staat met de modaliteiten van de georganiseerde uiting van de wil niets anders dan de wil zelf. De permissie om aan de keuze van kandidaten voor bepaalde staatsambten deel te nemen, legt de burgers heel principieel vast op de verkiezingen als enige geoorloofde manier om het overheidshandelen te beïnvloeden. Dat de verkiezingen als hoogtepunt van de democratie worden gevierd, is dus terecht; een andere gelegenheid om bij het gezag gegarandeerd gehoor te krijgen, heeft de burger gewoonweg niet. Daarbij mag hij zich ook niet over van alles en nog wat uiten, maar zijn mening wordt uitsluitend gevraagd aangaande de op het stembiljet afgedrukte alternatieven, die in de regel geen inhoudelijke maar personele zijn. In hoeverre er tussen de personen qua politiek daadwerkelijk grote differenties of slechts nuanceverschillen bestaan of zelfs dat niet, mag de mondige kiezer zich natuurlijk afvragen; het staat hem vrij om voorstellingen en hoop omtrent de voortzetting of verandering van de nationale agenda met het stemmen of niet-stemmen op bepaalde personen te verbinden, maar dat alles blijft zijn private afweging. Zijn meningen en verzoeken zijn in het stemhoek gedegenereerd tot puur individuele motieven, die in het kruisje op het stembiljet volledig verdwijnen. Vervolgens worden de naam- en commentaarloze kruisjes opgeteld en wel alweer volgens van overheidswege bepaalde regels, die in een rijpe democratie voor de stemmende mensensoort doorgaans onbegrijpelijk zijn.

Men mag het dus zonder meer ironie noemen wanneer verkiezingen als “achterhalen van de wil van de kiezers ” worden geparafraseerd, behelst toch de methode van “achterhalen” een volledige definitie van deze wil, die ze enkel te “achterhalen” voorgeeft. Met welke verwachtingen dan ook de miljoenen individuele kiezers hun kruisje daar hebben gezet waar ze het hebben gezet – het stemresultaat presenteert hen nadien een collectieve wil van de kiezers, waarvan hun stemmen als pure gelijk-geldige atomen tellen en die te erkennen zij verplicht zijn; wat de gekozen machthebbers dan met de machtiging uitvoeren, valt uitsluitend onder hun verantwoordelijkheid en geldt verbindend voor alle kiezers. Daartoe laat de staat zich verplichten als hij periodiek over een deel van zijn ambtsdragers door de kiezers laat beslissen. Met de machtiging van de kiezers tot keuze van kandidaten verplicht hij hen de verkiezingsuitslag te aanvaarden – regelmatig dezelfde: per definitie de voortzetting van zijn heerschappij.

Dit objectieve voordeel van vrije verkiezingen voor hun officiële organisator laat het mensenrecht ruimdenkend buiten beschouwing. En dat juist in een levendige democratie qua verkiezingen niets zo gebruikelijk is als afkeurende oordelen over het verkiezingscircus, de leugenachtigheid en corruptheid van de kandidaten en de onnozelheid van de kiezers – ook dat brengt het mensenrecht niet aan het twijfelen. Mensenrechtelijk gezien doet dat niet ter zake omdat de mens zich volgens deze leer kenmerkt door een wil, waarvan de wezenlijke inhoud bestaat uit het recht op erkenning door de staat die hem regeert. En aan dit recht wordt in de verkiezingen tenslotte met veel kosten en een hoop heisa voldaan. Dat de staat elk concreet verzoek aan zijn laars lapt als hij met betrekking tot zich slechts het ene verzoek laat gelden, namelijk periodiek een door hem gedefinieerde invloed op de keuze van zijn personeel te nemen – dat dan “naar eigen geweten” handelt – krijgt in de ideologie van het mensenrecht de draai dat de staat gehoor geeft aan de soortelijke wil en rechtsaanspraak van “de mens”, hij moge uitsluitend met een procedureel correcte legitimering door de geregeerden zijn regeringswerk uitvoeren. En zo verwezenlijkt, als de kiezer maar zijn stem uitbrengt, de heerschappij als ze heerst niets minder dan de menselijke natuur.

Zie: Het mensenrecht (Das Menschenrecht, Gegenstandpunkt 2-2013)

Gemeenschappelijk zoals het staten betaamt die met gemeenschappelijk geld op een gemeenschappelijke markt opereren, en in concurrentie tegen elkaar zoals het onvermijdelijk is in een vereniging waarin elk lid voor zich calculeert, spannen de EU-landen zich in voor de preventie van het risico voor hun staten dat het faillissement van grotere geldinstellingen met zich meebrengt. Met het EU-bankentoezicht en de bankenunie is een supranationaal toezichts- en controlewezen op de rails gezet dat niet alleen het management van een crisis betreft, maar de concurrentievoorwaarden van de financiële sector in het geheel nieuw regelt.

*

Terwijl het groot-project Europese bankenunie (het gemeenschappelijke instaan voor de EU-bankensector) vanwege onenigheid voorlopig is uitgesteld, heeft het nieuwe toezichtswezen over de Europese banken reeds groen licht gekregen. Daarvoor heeft men in Europa dan ook gewichtige positieve redenen.

Banken zijn immers niet slechts en niet op de eerste plaats een probleemgeval inzake garant staan voor hun vele schulden. Ook al worden ze momenteel hoofdzakelijk bekeken aangaande hun testament, een anticiperend afwikkelingsplan dat ze voor een eventueel faillissement dienen op te stellen: het komt natuurlijk allereerst erop aan dat ze bestaan. Want de schulden in kwestie zijn het zakenmiddel van een branche waarin het enige doel waarvoor staten hun kapitalisme oprichten en onderhouden – van geld meer geld te maken – als inhoud van een eigen business fungeert. Dat de groei van vermogens die deze branche in de veelvoudige vormen van krediet tot derivaat in indrukwekkende omvang genereert, uitsluitend steunt op rechtsgeldige, dus speculatieve toezeggingen doet geen afbreuk aan het feit dat het vermogen is wat er zo gestaag groeit, in geld becijferde private toeëigenings-macht. Met dit soort groei dienen de banken volgens de wil van de Europese overheden binnen Europa ook grensoverschrijdend te opereren, en wel zo succesvol mogelijk: dat verenigt de staten in de consensus dat op dit vlak de wettelijke basis voor het Europese bankenstelsel te renoveren en tevens ook te unificeren is. Uiteraard concurreren de commerciële spelers in deze branche onderling om hun zakensucces, en daarbij bewijzen zich de verschillen tussen de nationale wetgevingen ter regeling van de schuldeneconomieën als middel van hun concurrentie. Welke zekerheden voor haar kredietzaken zo’n instelling zelf moet tonen, wat voor papieren zij voor haar herfinanciering deponeren en met welke investeringen zij mag zaken doen, welke zakelijke activiteiten principieel verboden blijven: dergelijke rechtsregels zijn voor een bank hetzelfde als bevordering of belemmering van zakenkansen en -middelen, zijn voor haar dus direct identiek met haar versterking dan wel verzwakking in de onderlinge concurrentie. Met de nieuwe rechtsgrondslag voor de bancaire business in de eurozone krijgen de instellingen nieuwe concurrentiecondities voorgezet, waarvan de ene instelling kan profiteren, de andere nadelige gevolgen moet vrezen – die in het ene geval dus als hefboom ter geldvermeerdering in de vestigingsplaats dienen, in het andere geval de reductie ervan teweegbrengen. Met de nieuwe regeling van de bankentoezicht staan dus kwesties van multilaterale toewijzing en toeëigening van aanzienlijke geldvermogens op de agenda.

Het zakendoen van de banken is voor de staten niet alleen wat zijn omvang betreft van groot belang. Naar verluidt hebben ze ook de elementaire “taak ondernemingen van krediet te voorzien” – een transformatie van de bancaire business naar een nuttige dienstverlening die de economische toedracht verdraait: banken centraliseren het geldvermogen van de samenleving bij zich om daarmee hun zaken te doen. Tijdelijk en tegen een vergoeding verstrekken zij de potentie van het geld, namelijk zich te vermeerderen, aan andere actoren die daarmee over een extra middel beschikken voor hun geldvermeerdering. Inzoverre profiteert en floreert de kredietzaak van de banken dankzij de geldbehoefte van alle andere – “reëel-economische”– branches van een nationale markteconomie. Met deze behulpzame service, het verstrekken van krediet, gaat echter een niet onbelangrijke omkering van de dienstverhouding gepaard: de succesvolle bevrediging van het belang van de banken – zich door kredietzaken te verrijken – is de noodzakelijke voorwaarde daarvoor dat de zakenlieden uit de wereld van productie en handel toegang krijgen tot krediet, de hefboom voor hun groei en het middel van hun concurrentie. Het oordeel van de banken welke kredietzaken zij voor zich lonend achten, bepaalt derhalve hoeveel en welk kapitalistisch zakenleven überhaupt plaatsvindt in een nationale vestigingsplaats. Hetgeen de balansen van de banken (die in de crisis vooral als “risico” aandacht wekken) dus in feite representeren, is datgene wat een complete kapitalistische vestigingsplaats oplevert aan potentie van het geld tot zelfvermeerdering – uitgedrukt als prestatie van de banken; en dat is geen aanmatiging van deze instellingen, maar een feitelijke waarheid van het systeem: de geldbranche is de cruciale branche; van haar successen zijn de zakensuccessen van alle andere bedrijfstakken afhankelijk; vandaar dat zij consequenterwijs de gecreëerde rijkdom meteen weer als middel voor haar verdere zaken in beslag neemt, als stof voor haar financiering en herfinanciering en daarmee als instrument ter uitbreiding van haar zakendoen.

Een verdere “dienstverlening” maakt de macht waarmee de bankensector regie voert over de kapitalistische vestigingsplaats definitief compleet: de instellingen verstrekken krediet, het levensmiddel van de groei, immers niet alleen aan de lieden van het zakenleven, maar eveneens aan de toezicht houdende politieke instanties. Geld, de materie van de private verrijking, is ook het machtsmiddel van de overheid waar zij zich aanzienlijke delen van verschaft door schulden te maken: via de uitgifte van waardepapieren komt de staat aan financiële middelen en stelt tevens de banken een uitstekend zakenmiddel voor hun private verrijking ter beschikking. Ook de modaliteiten van deze beproefde symbiose staan ter discussie bij de nieuw te beklinken controle op de banken, zodat omtrent de nieuwe definitie van hun concurrentievoorwaarden alle wezenlijke factoren ter sprake komen die de kapitalistische potentie van de vestigingsplaatsen en de financiële macht van hun politieke bestuurders uitmaken. Dienovereenkomstig hardnekkig twisten de staten over de details van dit toezichtsregime als aangelegenheden van hun concurrentie. Met het EU-toezichtsregime ligt voor alle partners de kwestie op tafel welke bankensector van welke lidstaat de regie voert over de nationale euro-economieën en daarmee van dit regime profiteert; er zijn dus allerlei “inhoudelijke kwesties” omstreden tussen de partners, die strijd leveren om voordelen te behalen voor hun vestigingsplaats en zich verzetten tegen nadelen die zouden kunnen voortkomen uit het supranationale toezichtswezen.

*

Omdat de euro-staten in al hun supranationalistische geëngageerdheid blijkbaar niet zo onverantwoordelijk zijn om hun nationale voordeelsberekeningen te vergeten, komen er in verband met de kwesties van toezicht en controle ook nog speciale prestaties van de bankensector op de politieke agenda. De leidende Europese mogendheid oppert het gezichtspunt van wie de rendementen eigenlijk zijn die de banken met de vermogens van hun inleggers behalen. De desbetreffende regelingsvraagstukken raken de reikwijdte van de nationale belastingssoevereiniteiten, de vrijheden die de staten hun geldelites qua vermogensbeheer toestaan; hetgeen sommige van hen het harde verwijt oplevert als “belastingsparadijzen” deugdzame burgers tot fraude te verleiden. Zulke zelfzuchtige praktijken moeten worden deactiveerd, en ook de kwesties omtrent dit onderwerp komen neer op het twistpunt waar ook alle andere kwesties om draaien: welke lidstaat uit de euro-club trekt zijn voordeel uit welke algemeen geldende overeenkomsten, die de leden vanwege de “soliditeit” van de bankzaken in principe unaniem goedkeuren. Met de gezamenlijke behandeling van al deze “inhoudelijke kwesties” staat dus onvermijdelijk de ultieme kwestie op de agenda: wie bindend voor alle anderen voorschrijft hoe de banken binnenkort op Europese schaal worden gecontroleerd.

*

Zo wordt het door de leden van de euro-zone alom gewaardeerde gemeenschappelijke verlangen naar een nieuwe rechtsgeldige controle op het bankenwezen tot strijdtoneel van hun concurrentie op het hoogste niveau. De staten voeren zich als argument aan, het gewicht dat ze in de schaal leggen als financiële en economische mogendheden, om de competentie op te eisen voor zowel het vaststellen van de richtlijnen als voor het definiëren van de procedures bij het toekomstige omgaan met het financiële kapitaal. Vanzelfsprekend heeft in deze edele wedstrijd die natie de beste “argumenten” die in Europa de onbetwist leidende, want grootste economische en financiële macht is. Tegen de wil van Duitsland is er in elk geval geen toezichtswezen over het financiële kapitaal op Europese schaal – dit is nog zo’n soort Europese consensus, namelijk een gegeven dat de concurrenten van Duitsland flink wat hoofdpijn bezorgt.

Uitvoerig in: Gegenstandpunkt 2-2013

Hoe de politiek met geweld en recht een “vluchtelingenprobleem” creëert – en het vervolgens met recht en geweld bestrijdt

1. Begin oktober gebeurt er nabij Lampedusa een “humanitaire ramp”. Een gammele boot, volgepropt met Afrikanen, kentert: men telt meer dan 300 doden. En als altijd wanneer het alledaagse verdrinken, verhongeren en verdorsten van vluchtelingen in de Middellandse Zee het gewone aantal overstijgt, betuigen hooggeplaatste Europese politici “geschokt” hun rouwbeklag in het bijzijn van gretig toegestroomde journalisten en verzekeren alles te doen wat in hun macht ligt opdat zo’n “tragedie” niet meer kan gebeuren. “De Middellandse Zee mag geen massagraf worden”, luidt hun humanitair bezielde boodschap – alsof ze over het hoofd zien dat dit water, mare nostrum, al sinds jaren een massagraf is, en naarmate de uitbouw van het Europese continent tot “onneembare vesting” vordert steeds meer daarop zal lijken.

2. Om te beginnen: er zijn wereldwijd mensen die onder geweld en armoede lijden; de plaatselijke levensomstandigheden worden ook in Afrika tot in de uithoeken bepaald door het mondiale systeem van de kapitalistische geldeconomie; zelfs de meest erbarmelijke bronnen van inkomsten van de lokale bevolking worden bijvoorbeeld door Europese visserijvloten of goedkope exporten van kippenresten geruïneerd – geregeld door verdragen waarbij Europese politici geen geringe rol speelden. Wie ontkomen wil aan deze desastreuze toestanden verandert opeens in dit merkwaardige type mens genaamd vluchteling.

3. En veroorzaakt het “vluchtelingenprobleem”: oftewel niet de vluchtelingen hebben een probleem als ze niet of nauwelijks kunnen overleven – ze zijn een probleem. Europa beschouwt zich als slachtoffer van een lawine aan vluchtelingen die naar zijn grenzen rolt. En de op dit vlak verantwoordelijke politici maken duidelijk dat de veelgeprezen effecten van de “mondialisering” maar in één richting gelden. De species vluchteling heeft geen toegang en mag die niet krijgen, althans niet zonder controle en toestemming door de staten.

4. Dit besluit tot grenstrekking tegenover mensen, die hier terechtkomen als aanspoensel van de “mondialisering”, is de hoofdpremisse van elk “vluchtelingenbeleid”. Dat de vluchtelingen iets nodig hebben, namelijk levensonderhoud, kan dan wel een “humanitair probleem” wezen, mag echter niet dienen als leidraad voor het politieke beleid. De inhoud daarvan is even simpel als wreed: hebben wij vluchtelingen nodig? En anders dan buitenlandse IT-experts, die de economische groei mogen helpen bevorderen, en Syrische burgeroorlog-vluchtelingen, die inzetbaar zijn als kroongetuigen tegen het “onmenselijke Assad-bewind”, kunnen de armoede-vluchtelingen geen bruikbaarheid tonen; niet eens in de lagelonensector ligt hun aanwending in het verschiet. Bijgevolg moeten ze buiten blijven; daarmee is de tot Europese raison d’état geworden sortering wettelijk correct tot stand gebracht.

5. Dergelijke vluchtelingen zijn illegalen. Een status die ze nolens volens krijgen verleent, en die dus alle betreurde “individuele lotgevallen” omvat: voor wie de Europese politici hun grenzen doorlatend dan wel dicht willen maken, dat is al lang voordat een vluchteling in richting Europa vertrekt omvangrijk gecodificeerd om de wereldwijde “migratie” in gewenste banen te leiden. Door deze wetten belanden vluchtelingen als die van Lampedusa, dus in principe alle ellendigen die zich op weg begeven naar Europa, in de illegaliteit. Het lijkt macaber als de overlevenden van de “ramp” naast droge kleren een proces-verbaal krijgen vanwege “illegale grensoverschrijding” – werpt echter alleen maar licht op het onverbiddelijke rechtsprincipe, waar elk “vluchtelingenbeleid” op baseert als het de daad bij het woord voegt.

6. Daaruit halen de “vluchtelingenpolitici” ook hun schoon geweten: steeds beroepen ze zich erop dat ze niet anders kunnen daar ze verplicht zijn het recht te handhaven – dus dat ze juist handelen als ze vluchtelingen laten opsporen, uitwijzen of opsluiten. Tegelijk laten ze blijken hoe het gesteld is met het recht – dat hen “geen keuze laat” bij de behandeling van vluchtelingen – wanneer ze de noodzakelijke consequenties uit het “vluchtelingendrama” opnoemen: steeds voelt zich hun rechtsmacht uitgedaagd – die ze daadkrachtig willen gebruiken opdat het groeiende aantal vluchtlingen effectiever wordt weggehouden van Europa.

7. Dit doel wordt perfect gepland en georganiseerd. De Frontex-schepen, die met behulp van geavanceerde opsporingstechnologie zo min mogelijk vluchtelingenboten in de buurt van de Europese kusten moeten laten komen, zijn niet eens het belangrijkste. Grootschalig worden Noord-Afrikaanse staten ingeschakeld om Zwart-Afrikanen op hun tocht naar Europa te interneren en terug te sturen. En idealiter zorgen al de herkomstlanden ervoor dat niemand aan een vlucht begint uit de belabberde situaties. Dat heet dan welluidend “bestrijding van vluchtoorzaken”. Als er helemaal geen vluchteling meer bij een Europese instantie aanklopt om een asielaanvraag in te dienen, is het “vluchtelingenbeleid” geslaagd.

8. Zo krijgen de vluchtelingen op elk gebied met de (mede)daderschap van Europa te maken, van de alom bekende ondraaglijke levensomstandigheden, waar Europese concerns niet slecht aan verdienen, tot de “mensensmokkelaars”, wier “criminele zaken” met de overlevingsnood van vluchtelingen juist berusten op de wettelijke status: illegaal; steeds wanneer Europese politici de noodzaak tot handelen benadrukken om “vluchtelingen te redden”, beogen zij die uit Europa te verwijderen en voorgoed op afstand te houden.

Het Europese “vluchtelingenbeleid” is geen kwestie van moraal. Het is het gerealiseerde staatsbelang dat het menselijke afval van de “mondialisering” bij voorkeur daar wil dumpen en opslaan waar de wereldwijd actieve markteconomie het produceert.

P. S. “De moraal is geen serieus te nemen bezwaar tegen enigerlei “misstanden” en hun oorzaken, maar maakt deel uit van het geweten van de aardbewoners en van het publieke debat: als goede ‘menselijke’ houding waarmee men de reëel geldende politieke belangen begeleidt; als ‘subjectieve instelling’ die hoogachting verdient, echter nooit mag worden misverstaan als werkelijke richtlijn voor het politieke beleid.”

Over de verhouding tussen politiek en moraal: Gegenstandpunkt 3-2013 (De paus op Lampedusa)

De internationale solidariteit, ze leve hoog!

“Alleen al tussen begin juni en begin augustus zijn 44 Nepalese arbeiders omgekomen op bouwplaatsen in Qatar… de meesten kregen hartinfarcten: slechte werkomstandigheden, honger en veel te kleine massaonderkomens, waarin vaak 12 tot 14 mannen zonder airco worden opeengepropt… vele arbeiders vertellen dat zij – in Doha geland – een veel lager loon ontvingen dan was afgesproken, en vaak zelfs dat niet… Op sommige plaatsen krijgen de arbeiders niet eens voldoende drinkwater… Zij kunnen ook niet weggaan: de werkgevers nemen hen de paspoorten af; zonder hun toestemming mogen ze noch terugreizen, noch van baan wisselen… Volgens mensenrechtsorganisaties is er sprake van moderne slavernij…12 uur werken en dan geen eten…” (verschillende bronnen)

Om de verworpenen der aarde te verlossen uit de ellende in de hoedanigheid van hun werkgevers, voor wie de lonen incluis bijkomende kosten nooit laag genoeg, de arbeidsprestaties nooit hoog genoeg, de arbeidsplaatsen nooit rendabel genoeg kunnen zijn, kent de internationale arbeidersbeweging (die ooit, long long ago, af en toe zong: van hogerhand valt niets te hopen) een bevoegde verlosser:

“De internationale vakbond (ITUC) maant de wereldvoetbalbond (FIFA) eindelijk iets te ondernemen tegen onrecht en uitbuiting” namelijk: “… door opnieuw te stemmen (rerun the vote) over het WK voetbal 2022. Daarbij moeten de FIFA-gedelegeerden zich realiseren dat de werknemers in Qatar als slaven worden uitgebuit” (ITUC-woordvoerder Tim Noonan). En zoals bekend steeds actiebereid, laat men zich ook in Nederland niet onbetuigd: “De FNV vindt dat het WK niet in Qatar moet worden gehouden als de FIFA blijft weigeren de schending van de arbeidersrechten aan te pakken. De FNV steunt daarmee het ITUC”. (nu.nl, 11 okt.)

De proletariërs aller landen zijn opgeroepen solidariteit te tonen met hun onderdrukte klasse-broeders en vastberaden actie te voeren – door de handtekeningenlijst in te vullen op www. rerunthevote. org, waarmee de FIFA gesmeekt zal worden haar verantwoordelijkheid te nemen. Want alleen als deze corrupte bende organisatoren van het wereldwijd grootste en populairste nationalistische pret-evenement besluit haar publiek imago op te vijzelen door opschepperige sjeiks te dreigen met het vergallen van hun zelfpresentatie, dan zouden de verantwoordelijken zich wellicht genoodzaakt kunnen zien om de meedogenloze uitbuitingspraktijken eens te overdenken. Een andere oplossing is er niet – althans niet voor de internationale organisatie van de arbeiders in de 21ste eeuw.

In het begin van het jaar 7 van de mondiale financiële crisis zijn de meningen weer eens sterk verdeeld: is ze reeds overwonnen, tenminste binnenkort en zo goed als, of nog lang niet voorbij? Elke kant heeft zo zijn eigen gezichtspunten; de ene kant addeert positieve groeicijfers, hoe laag dan ook, voegt de vertraging van de krimp van naburige economieën toe en leidt daaruit een nieuwe opbloei af. De andere kant voorspelt een verdere achteruitgang van het economische leven in de belangrijkste landen, voorziet toenemende problemen met waardeloze staatsschulden en vreest de noodzaak van nieuwe precaire schuldsaneringen in het bijzonder binnen de muntunie. Dat vooral de verantwoordelijke regeringen “licht aan het eind van de tunnel” zien, de naar regeringsmacht strevende oppositiepartijen daarentegen de succesberichten als rooskleurige voorstelling ontmaskeren, maakt deel uit van de democratische cultuur en werpt licht op de verhouding tussen inzicht en interesse in het rijk van de vrije markteconomie.

1.

Waar ook de om hun onberispelijke objectiviteit bekende deskundigen in hun controversiële standpunten weinig aandacht aan besteden, dat betreft de door het crisisbeleid tot stand gebrachte niet bepaald onbelangrijke voortgang inzake economische gesteldheid van de rijkdom, die te vermeerderen in Europa en elders de hoofdzaak is. Dat van staatswege en door de bevoegde centrale banken buitensporig veel geld werd geschept dat deze rijkdom definitief representeert, dit feit wordt wel degelijk waargenomen, als onvermijdelijke noodmaatregel gebillijkt en met het oog op eventuele inflationistische consequenties geproblematiseerd. Weinig aandacht krijgt daarbij de prestatie zelf die men zowel aanvaardbaar als riskant acht. Als ware het niet bijzonder vermeldenswaard dat de geldsommen – die het vermogen van de natie, namelijk alles wat haar economie vermag, niet alleen becijferen, maar waaruit het reëel bestaat en waarmee het actief is – in hun absoluut en vooral relatief enorm gegroeide omvang allesbehalve kapitalistisch productief aangewend vermogen zijn, maar niets anders representeren dan de macht van de overheid die de gelding van het in haar opdracht geschepte geld decreteert. Zonder decreet van staatswege is er weliswaar ook anders nooit een geldig “wettig betaalmiddel”, dat zegt immers al zijn denominatie en de nationale – in het geval van de euro supranationale – naam bevestigt het. Maar onder reguliere kapitalistische omstandigheden is zo’n betaalmiddel kapitalistisch gecreëerd, in omloop gebracht productief krediet; weliswaar schulden, maar tevens daarmee op gang gebrachte zaken, gerechtvaardigd door opbrengsten die het kapitalistische vermogen van de natie hoogstwaarschijnlijk laten groeien. Daarvan kan geen sprake zijn bij de per decreet gecreëerde geldsommen waarmee de leidende naties van de wereldeconomie hun bankensector zijn bankroet afgekocht en het pure voortbestaan van het kapitalistische systeem gefinancierd hebben. Ze zijn niets anders dan het substituut voor alomvattend falende kredieten en voor het nog helemaal niet toereikend op gang gekomen zakenleven, “gerechtvaardigd” uitsluitend door de macht die het staatsgezag heeft over het wettige betaalmiddel.

2.

De geldsoevereiniteit van de leidende economische mogendheden sorteert effect, zonder twijfel. Hetgeen de overheden scheppen en garanderen, is niet te onderscheiden van de omloopmiddelen die de commercieel succesvolle kredietschepping van een intacte bankensector representeren. Voor de circulaire zaken van de kredietbranche met de staten die hun begroting incluis de kosten van hun crisisbeleid financieren met leningen bij de uit de crisis geredde en vrijwel gratis van liquide middelen voorziene kredietinstellingen, wordt het rijkelijk gebruikt; de zakenwereld waar het op aankomt erkent in zoverre de schulden van de staten nog steeds principieel als bron van bruikbare kapitalistische vermogens. Het verschil tussen reguliere kapitalistische vermeerdering van rijkdom en het gedecredeerde substituut voor mislukte en verder mislukkende groei is daarmee echter niet verdwenen. Dat maken de “financiële markten”, die het per decreet geschepte geld graag gebruiken om aan staatsschulden te verdienen, ondubbelzinnig duidelijk doordat ze hun overheidsklanten uiterst kritisch beoordelen en hun macht om hun krediet te garanderen met hun rente-eisen vergelijkend becijferen.

3.

Waar deze markten zich van geval tot geval aan oriënteren met hun – dagelijks gemodificieerde – rente-eisen aan de staten die hun schulden als geldkapitaal willen laten circuleren, is één ding. De zaak die zij speculatief beoordelen is ten eerste de regering met betrekking tot haar onbetwistbare macht over haar vestigingsplaats en haar doorzettingsvermogen in de concurrentie tussen de politieke soevereinen, en ten tweede het in de concurrentie bewezen kapitalistische prestatievermogen van de natie die ze regeert. Juist daarmee voeren de staten hun concurrentiestrijd tegen elkaar: met de effectiviteit en de reikwijdte van hun macht en met de kapitalistische prestaties waar ze hun natie toe nopen.

4.

Zodoende hebben de Europese partnerstaten door het inmiddels 6 jaar durende crisisbeleid opmerkelijke tussenresultaten teweeggebracht. Krap de helft van hen is via de vermeerdering van haar schulden haar kredietwaardigheid kwijtgeraakt: de prijs ten eerste voor de nederlagen die zich onder het regime van het gemeenschappelijke kredietgeld jarenlang geaccumuleerd hebben; ten tweede voor de verzwakking van hun autonome macht door de overdracht van hun geldsoevereinteit aan een supranationale instelling, die expliciet gemachtigd en gehouden is de een of andere eis van de participerende nationale overheden niet na te komen. Duitsland en enkele partners hebben hun kredietmacht ondanks “exploderende” staatsschulden enorm versterkt; ten eerste en vooral dankzij de concurrentiesuccessen van hun kapitalisten. Vandaar dat de Duitse regering, ten tweede, voor haar kredietbehoefte het minste is aangewezen op de geldschepping van de ECB en zich in het belang van de stabiliteit van het door de ECB geëmitteerde kredietgeld sterk maakt voor zo groot mogelijke terughoudendheid bij het scheppen van liquiditeit voor de handel met de slecht gewaardeerde staatsobligaties van de zwakke partners; zo maakt ze de soliditeit van haar schulden geloofwaardig en verstevigt in ieder geval de afstand tot de Europese “bankroetstaten”, hetgeen de speculatie becijfert door gevarieerde rente-eisen aan de verschillende overheden in het eurogebied. Daarmee draagt Duitsland als economisch leidende mogendheid met intact eurokrediet echter ook de verantwoordelijkheid voor het voortbestaan van de muntunie. Die neemt het door de partners die hun kredietwaardigheid kwijt zijn krediet te geven, dan wel de kredieten die ze voor het overleven van hun staat nodig hebben toonaangevend te garanderen. En met diepe politieke zuchten over de zware last die de Duitse natie daarmee op zich neemt, versterkt de Duitse regering haar macht over de van haar garanties afhankelijke partners zodanig dat die het nauwelijks of helemaal niet meer uithouden.

*

Wat dat betekent voor Duitsland, Spanje en Oostenrijk staat in Gegenstandpunkt 1-2013; in de uitgave 2-2013 worden Groot-Britannië, Italië en Cyprus behandeld; in Gegenstandpunkt 3-2013 staan de argumenten over Frankrijk dat op zijn eigen manier lijdt onder zijn (dreigend) machtsverlies.

Uitbuiting in de Derde Wereld: een uitdaging voor de moraal van de westerse consument

1. Sinds de berichten over brandende of instortende textielfabrieken met talloze slachtoffers staan hongerloon en bovenmatige werkdruk aan de schandpaal. De consumenten in de centra van de mondiale markteconomie dienen te weten onder welke abominabele omstandigheden hun plunje wordt vervaardigd: “naaien en doodgaan voor het Westen”. En er wordt werkelijk geen detail verzwegen.

2. Voor zo min mogelijk loon het personeel zo veel mogelijk laten presteren: dit principe kent men hier te lande als normaliteit. Echter met extreem lage kosten maximale winsten behalen, dat laakt men in Bangladesh etc. als uitbuiting. Daarbij blijkt uit deze berichten dat de praktijk omtrent het “uitbestede naaiwerk” geen uitwas is, maar een extreem geval van de markteconomische regel. De “vereisten” ervan werpen licht op een globaal systeem van uitbuiting.

3. Als reden voor de weerzinwekkende productieomstandigheden in de Derde Wereld ontdekt onze kritische publieke opinie een soort “dat-laat-me-koud-houding van het Westen”; de ver van ons bed actieve ondernemingen verwijt ze stelselmatige “gewetenloze” uitbuiting – en verandert zo het systeemvraagstuk in een platitude van de moraal: er ontbreekt “verantwoordelijkheidsbesef”.

4. Uit de diagnose volgt de therapie: onbeperkte uitbuiting beperken! Maar wie moet dit doen? Hoog boven op de lijst van beperkers van het onbeperkte regime van de winst staan naast het beschaafde EU-kapitaal de voorbeeldige westerse verzorgingsstaten, die het werkvolk beschermen tegen het grofste. Op deze manier worden de daders als helpers aangeroepen (die wel een duwtje in de rug nodig hebben).

5. Zo belandt de therapie bij haar laatste instantie waar ze vanaf het begin heen wilde: de macht van de consument moet repareren wat de kapitalistische productiewijze aanricht. De leuzen van dit populaire initiatief luiden: “Fair trade” en “ethisch consumeren” – “sociaal verantwoorde” ondernemers belonen, “uitbuitingsbedrijven” bestraffen. Ongetwijfeld een uitermate constructieve kritiek: de consequentie verzachten zonder de oorzaken aan te tasten.

*

Een reëel bestaande absurditeit: de mensen met hun behoeften aan T-shirts en broeken worden als klanten van de profiterende ondernemingen verzocht de ergste gevolgen van de uitbuiting te lenigen. Hoe? Door hogere prijzen te betalen om zo bij de profiterende ondernemingen iets af te dingen op hun nietsontziende calculaties; doordat men ze met geld schadeloos stelt voor de kleine winstdaling die ze zich zouden moeten aandoen als ze hun personeel iets beter behandelen en betalen. Donaties – dit keer niet aan de armen maar aan de rijken, de veroorzakers van nijpende armoede, opdat die iets minder grof omspringen met de armen.

*

Een ding staat vast, en daarvan gaan de critici van de ellende in de “arme landen” ook uit: druk uitoefenen ter verbetering van de troosteloze toestanden, dat kunnen uitsluitend diegenen die de concerns de economische macht verschaffen waarmee deze in Bangladesh en elders zo meedogenloos te werk gaan. En dat, ook daarvan gaan de critici uit, zijn niet de machteloze hongerlijders daar ter plaatse maar de massa’s in de centra van de wereldeconomie.

Zoveel staat echter ook vast: in de hoedanigheid waarin deze massa’s door Derde Wereldgroepen en Fair-trade-activisten tot actie worden opgeroepen, namelijk in de hoedanigheid van koopkrachtige en koopbereide consumenten, zijn ze niet de producenten maar de aanhangsels van de macht van de ondernemingen die de mondiale markteconomie beheersen. En als mensen in loondienst die daadwerkelijk de economische macht van het mondiaal agerende kapitaal produceren en vermeerderen, dus ook verzwakken en overwinnen kunnen, als bron van de kapitalistische rijkdom worden de inwoners van de Eerste Wereld juist niet aangesproken.

Daarbij is dit de enige samenhang tussen de verschillende economische werelden, tussen de topprestatie-proletariërs hier en de “arbeidsslaven” daar: qua economische positie – en niet slechts via toevallige kooptransacties – zijn ze daadwerkelijk collega’s: personifieerde productiekracht die door de kapitalistische ondernemingen wordt aangewend, namelijk voor de groeiende macht van hun geld; in technisch geperfectioneerde vorm en navenant winstgevend hier; uiterst goedkoop en onder belabberde werkomstandigheden ook behoorlijk lucratief elders. Zowel hier als daar verrichten “werknemers” dienst voor een rijkdom die hier en daar met het respectievelijke gangbare instrumentarium optreedt als commandomacht, winst uit hen haalt en hun afhankelijkheid van het eigenbelang van het eigendom perpetueert. Dit laatste althans zo lang tot het dienstbare personeel, op wiens superprestaties de wereldwijde commandomacht van de “werkgevers” hoofdzakelijk berust, zich voorneemt met zijn arbeidskracht iets beters te beginnen en het gebruik ervan door mondiale kapitalisten te beëindigen. “Solidariteit met de arme naaisters” volgt daaruit dan vanzelf en is ook heel iets anders dan een holle (vakbonds)frase: een van zijn macht beroofd kapitaal kan ook de “armsten der armen” niet meer onder druk zetten.

*

Slotsom: wereldverbetering in de winkel loont

Misschien, heel weinig, voor “de naaister” in Bangladesh – indien voldoende goede mensen meedoen en ervoor zorgen dat zij daadwerkelijk iets krijgt van de verhoogde eindverkoopprijs. Waarschijnlijk, al iets meer, voor de onderneming die met hogere opbrengsten calculeren kan en voor haar winst geen goede mensen, maar managers nodig heeft. Vast wel voor de gemoedstoestand van de kleine radicale minderheid in de Eerste Wereld die de productieverhoudingen van de mondiale markteconomie weliswaar niet bepaalt, maar daarmee haar geweten belast en zich (mede)schuldig voelt: dat verbetert vermoedelijk de stemming.

In zijn geheel loont het in elk geval voor een mondiaal uitbuitingssysteem dat van de verontwaardigde critici niets ergers te vrezen heeft dan een prijstoeslag voor zijn duurzame financiering.

Uitvoerig in: Gegenstandpunkt 3-2013

Griekenland, Portugal, Spanje – bewijzen het tegendeel

Een Engels medisch journaal publiceert een rapport waaruit blijkt dat – vooral in Griekenland, Portugal en Spanje – ziektes en sterfgevallen evenals het aantal zelfdodingen drastisch hebben toegenomen. Volgens de auteurs van het rapport is dit te wijten aan de financiële crisis en de daaruit voortvloeiende bezuinigingsprogramma’s. Natuurlijk protesteren politici onmiddelijk en bestempelen de cijfers als niet representatief en weinig toetsbaar. Maar als men in de krant leest of op TV ziet hoe het er tegenwoordig aan toegaat in bijvoorbeeld Griekse ziekenhuizen, valt de afgetakelde gezondheidszorg meteen op. Het zwaarst getroffen zijn de ouderen, de chronisch zieken en ook – daarover later meer – de junkies; de dupe is uiteraard ook de rest van de bevolking, wat men onder meer daaraan ziet dat vrijwel uitgebannen ziektes als malaria, West-Nijl-koorts en knokkelkoorts weer uitbreken. Om in Griekenland te blijven: stakers en demonstranten weten al lang wat hen dreigt en hebben een schuldige gevonden: de zogeheten Trojka, bestaande uit ECB, Europese Commissie en IMF. Er heerst grote woede over dit trio dat erop staat dat de publieke gezondheidsuitgaven binnen 3 jaar om een derde worden gekort en dat bovendien verdere kortingen vereist zijn. De verontwaardigde burgers zien daarin een schrijnende onrechtvaardigheid en verwijten de Trojka de Griekse regering te hebben gechanteerd. In hun ogen getuigt de chantage van de wil Griekenland te onderwerpen. En op hun eigen regering zijn ze boos omdat die zich lafhaartig laat onderwerpen. Maar zijn “chantage” en “onderwerping” überhaupt de juiste benamingen?

Over één kwestie, en wel over een cruciale zijn de Trojka en de Griekse overheid in ieder geval eensgezind: het gaat allereerst om het overleven van de staat. Het is bedreigd omdat hij geen geld meer heeft; en hij heeft geen geld meer omdat de financiële markten de prolongatie van zijn schulden weigeren; een situatie die niet alleen levensgevaarlijk is voor de staat maar ook – en dat is de reden voor de eensgezindheid van Griekenland en de Trojka – voor het gehele euro-systeem, wellicht zelfs voor het mondiale krediet-systeem. Het overleven van de staat geniet dus hoogste prioriteit. Daarvoor moet de staat – op dit punt is de Trojka inderdaad onverbiddelijk – prestaties leveren. Die behelzen het vermijden en schrappen van alle uitgaven die overbodig zijn. Het vaststellen van het “overbodige” onthult wie voor het overleven van de staat offers moet brengen – uiteraard de onderdanen. De Trojka noemt de gezondheidssector “overgedimensioneerd”: dat deze sector uit te veel ziekenhuizen, artsen, verpleegkundigen, medische apparatuur etc. heeft bestaan, kan daarmee niet bedoeld zijn – dan zou het gezondheidswezen zelfs na enkele bezuinigingen nog steeds functioneren en niet in een dermate desastreuze toestand verkeren. Met de term “overgedimensioneerd” bevindt de Trojka veeleer dat de staat zich de gezondheid van zijn volk niet langer kan permitteren. Ook Griekse burgers kennen de spreuk: “gezondheid is het hoogste goed” – men hoort die immers vaak genoeg. Ze zijn verbijsterd: zo bruut kan men toch met ons niet omspringen! Men kan wel degelijk – en ze ondervinden aan den lijve hoe het gesteld is met dit “hoogste goed”.

Voor de enkele burger is gezondheid “het hoogste goed” omdat het hierbij om de elementaire voorwaarde gaat voor het verdienen van zijn levensonderhoud – anders is hij op hulp aangewezen waarbij hij noch bepalen kan of hij die überhaupt krijgt noch hoe die eruitziet. Ook de staat beschouwt de gezondheid als elementaire voorwaarde, echter vanuit een ander oogpunt. Hij hecht waarde aan een bruikbaar volkslichaam d.w.z. aan mensen die in staat zijn voor zichzelf te zorgen. Zo vallen ze tenminste hem, dus de sociale voorzieningen niet lastig. Maar in de eerste plaats gaat het de overheid erom dat dergelijke mensen zich in dienst stellen van kapitalistische ondernemingen en zodoende een bijdrage leveren aan het bruto nationaal product. Daartoe moeten ze wel in staat zijn – daarom is er een gezondheidssysteem dat zich bezighoudt met de omvangrijke gezondheidsschades die zo’n dienst aan de economische groei met zich meebrengt. Dit systeem beoogt de mensen voldoende gezond te houden om zo continu en zo lang mogelijk te kunnen werken. Daarvoor is het noodzakelijk – en dat kan alleen de minderheid van rijke staten – een systeem op te bouwen dat omvattend, snel en effectief op de vele ziektes kan reageren om uitvaltijden te minimaliseren. In zo’n systeem kunnen rijke mensen vanzelfsprekend, als op elk ander gebied, meer gezondheid kopen, wat echter niet betekent dat armere mensen geen medische standaardzorg krijgen – per slot van rekening gaat het de staat om de algemene instandhouding van de bruikbaarheid van het volk, dus zonder aanzien des persoons en haar bijzondere status. Hoe wankel zo’n status echter is, daarvoor is juist het rijke Nederland een voorbeeld: geen jaar zonder discussies over de betaalbaarheid en de mate van medische zorg, van eigen bijdragen tot en met nieuwe heupen voor oude mensen, wier aandeel aan de economische groei immers zeer bescheiden uitvalt…

Wat hier te lande nog als precaire kwestie geldt, is in Griekenland nu de lastige normaliteit. Uit de “ontspoorde” staatsfinanciën concluderen staat en Trojka: het volk werd weliswaar enigszins gezond gehouden, doch de prestaties die het met deze gezondheid kon verrichten, leverden uiteindelijk te weinig op – de rijkdom die de staat nodig heeft, kwam allerminst tot stand. Hetgeen Nederlandse media als aanleiding nemen voor een hetze tegen “luie Grieken”, zien Trojka en staat daarentegen heel zakelijk: de nationaal-economische balans toont aan dat de Grieken leden zijn van een economie die het binnen de Europese concurrentie moest afleggen tegen andere staten, die met groter en productiever kapitaal hebben gestreden en gezegevierd; en dat heeft de Griekse staat nagenoeg lamgelegd. Het resultaat laat zien dat de investering van de overheid in de bruikbaarheid van haar volk – zoals bekend met behulp van aanzienlijke belastingen en premies sociale verzekeringen – niet gerendeerd heeft, ze is gezien de concurrentienederlaag een misinvestering. De cynische conclusie past perfect bij deze productiewijze: de kosten voor de gezondheid van dit volk kan men zich niet meer veroorloven, zijn gezondheid is “overgedimensioneerd” – niet deze of gene, maar het gehele volk dient met minder gezondheid rond te komen. Dus het sterftecijfer in Griekenland moet stijgen; het werkelijke hoogste goed waarvoor het leven moet worden opgeofferd, is het koppel staat en geld.

P. S. Griekse junkies krijgen geen steriele naalden meer. Juist de belachelijke som die zo bespaard wordt werpt licht op het door en door markteconomische principe: men was zo genadig en liet ze overleven hoewel niet te verwachten was dat ze zich ooit weer nuttig zouden kunnen maken – in de momentele noodsituatie van de staat is het afgelopen met deze genade en elke cent voor hen is een verspilde cent.

Van de D-Mark naar de euro en nooit meer terug

Duitslands aandeel aan de Europese financiële crisis en zijn imperialistisch belang aan haar oplossing

Het hoort bij de curiositeiten van het verenigde Europa dat geen euro-staat wil weten in hoeverre zijn nationaal kapitaal alsook hijzelf als machtige bevorderaar ervan heeft bijgedragen aan de overaccumulatie en de euro-crisis. Allen beschouwen zich met hun kapitalistische groeipogingen en -successen beurtelings als getroffenen: als slachtoffers – en wel van economisch wanbeleid.

Vanuit de Duitse optiek zijn het de “bankroet-staten” die zich met de licentie de euro als munt te mogen gebruiken, hebben geschikt in hun gebrekkige concurrentiekracht en, in plaats van economische groei te produceren als de bekwame buren, alleen maar meer schulden hebben opgehoopt. Met deze kijk op de dingen wordt echter over het hoofd gezien dat schulden, en al helemaal staatsschulden, niet bestaan zonder schuldeisers die krediet verstrekken om zich te verrijken. De gehekelde schulden staan elders op een balans als vermogenstitel: onlangs nog succesvolle, maar nu bedreigde financiële zaken met de kredietbehoeftes van Europese vestigingsplaatsen en staten. De rampzalige balansen van de euro-probleemstaten tonen tegelijkertijd het Duitse concurrentiesucces. Anderzijds blijken uit de politieke weerstand die deze landen aan de Duitse weg voor de euro-redding bieden ook de grenzen waarop het project van een voor de Duitse wereldmarktmacht bruikbaar, niet alleen economisch gedomineerd Europa stoot.

Met de voortgang van de euro-staatsschuldencrisis staat dus een cruciaal hoofdstuk van de staatsraison van de BRD op het spel.

En omgekeerd: andere staten wier nationale groei en statelijke kredietwaardigheid achteruitgaan, geven Duitsland de schuld voor hun aanhoudende misère: door Merkels weigering voor hun schulden met garanties in te staan en haar handhaving van strenge voorwaarden voor het euro-noodfonds verhindert Duitsland elke mogelijkheid om nationale groei aan te zwengelen en zwaait de scepter in Europa op bijna onuitstaanbare manier, zo de zienswijze – niet alleen – in Spanje en Italië. Daarmee wordt discreet verzwegen dat deze landen tot kortgeleden met hun deelname aan de euro en de Europese markt massaal financieel-kapitalistische speculaties hebben aangetrokken en succesvol hun nationale economische grenzen hebben verlegd – zodat ze nu het meest getroffen zijn door de financiële crisis en de politieke concurrentie om de nationale oplossing ervan. Nu lijden ze onder de verreikende afhankelijkheid en het verlies van soevereiniteit hetgeen de gemeenschappelijke munt en het Duitse crisisbeleid aan hen oplegt. Ook hun op Europa gebaseerde nationaal-economische succesweg stoot op grenzen en brengt de naties in beroering.

• Duitslands bijdrage aan de overaccumulatie van de kapitalistische rijkdom in de EU

• Duitslands aandeel aan de financiële crisis en aan haar ontwikkeling tot euro-staatsschuldencrisis

• Duitslands EU- en euro-hervormingspolitiek: een sterk staaltje imperialisme

• Kleine excurs over de militaire “dimensie” van de Duitse EU-politiek

uitvoerig in Gegenstandpunkt 1-2013

En wat heeft dat met Mali te maken?

Dat de Franse president na de terugtocht van de islamisten uit de steden van Noord-Mali zich in Timboektoe liet huldigen als bevrijder, was voor journalistieke slimmeriken aanleiding voor twijfels of Frankrijk wel terecht de overwinning en het bereiken van zijn doelen in Mali verkondigt; ze hadden beter nota kunnen nemen van het cynisme en de imperialistische taaktoewijzing die de snelle beëindiging van de oorlog laat zien: Monsieur Hollande koestert niet de illusie dat de jihadisten en het gevaar dat van hen uitgaat op afzienbare termijn uit de weg geruimd zullen zijn – dit doel is toch al uitsluitend door het uitroeien van de strijders te halen, en door dergelijke imperialistische acties worden immers niet alleen velen van hen gedood, maar steeds ook nieuwe gecreëerd. Het orde-belang van de grote mogendheden in de Sahel is puur negatief.

Dat de staat Mali ook reeds vóór de opstand de grenzen met zijn soldaten nooit voldoende kon beveiligen en maar in beperkte mate een alomvattend geweldsmonopolie over het staatsgebied heeft uitgeoefend, hoorde bij de normaliteit van de meeste staten in deze regio. Ook de opstand in het noorden werd niet meteen gezien als een internationale affaire, alhoewel de grote mogendheden vanzelfsprekend elke machts- en staatsgreep in het oog houden en goed- of afkeuren. Volstrekt onacceptabel was het verval van Mali sinds tussen de secessionisten groepen domineren die gerekend worden tot Al Qaida en soortgelijke islamitische strijdformaties in de Maghreb. Pas door dit feit kwam de oorlog voor “het herstel van de territoriale integriteit van Mali” op de internationale agenda. Het door Frankrijk aangevraagde VN-mandaat beoogde een puur Afrikaanse interventiemacht die vanaf herfst 2013 gereed moest zijn. Pas toen de rebellen de herovering van het gebied vóór waren en naar het zuiden oprukten, had Frankrijk haast: verklaarde vijanden van het Westen mochten onder geen beding een gehele staat in handen krijgen en zodoende, hoe beperkt dan ook, de resources van hun macht vergroten.

Sinds de aanslagen op 11 september 2001 in New York neemt het Westen de niet-gouvernementele strijdgemeenschap van het gelovige islamitische anti-imperialisme serieus als uitdaging van zijn wereldorde. Ter vernietiging werden diverse coalities van gewillige NAVO- staten gesmeed en een heleboel officiële en inofficiële oorlogen gevoerd: men maakt jacht op de leiders en activisten waar men ze opspoort – van Irak (ná Saddam Hussein) tot Afghanistan, Pakistan, Yemen, Somalië etc. In Mali wisten de jihadisten gebruik te maken van een vervallen staat en de opstand van de Toeareg voor zich te benutten. En ze creëerden in de veroverde landstreek een toevluchtsoord waar ze zich in veiligheid kunnen brengen en van waaruit ze opnieuw kunnen opereren. Dat mag niet gebeuren, ze mogen nergens rust vinden.

Ten opzichte van deze taak faalt de staat Mali. Dat hij ook faalt ten opzichte van alle andere taken die normaliter bij staten horen, is voor de Franse interventiemacht niet zo belangrijk. Iets anders verwacht men van zo’n staat sowieso niet.

Volgens de VN-statistiek maakt Mali deel uit van de HIPC (Heavily Indebted Poor Countries, de groep arme landen met de hoogste schulden) als een land dat geïntegreerd is in de wereldeconomie – met schulden die het wel mag maken, die het echter niet kan aflossen uit zijn deviezeninkomsten. Inzoverre blijkt uit deze term zowel waar zo een land van leeft alsook dat het daarvan niet kan leven. Maar wat heet “een land leeft”? Bedoeld worden niet de inwoners die in ieder geval verschrikkelijk arm zijn als “hun land” arm is; bedoeld wordt de politieke macht die een grondgebied heeft waarvan het economische leven allerminst de financiële middelen oplevert die nodig zijn om de kosten van het geweldsmonopolie over het gehele land te dekken. De subsistentie-economie van de boeren in gebieden waar landbouw überhaupt mogelijk is, laat zich moeilijk fiscaliseren. Werkelijke inkomsten in internationaal bruikbaar geld verkrijgt de staat slechts via delving en uitvoer van goud en andere bodemschatten door buitenlandse concerns. En deze inkomsten volstaan nu eenmaal niet om de lopende kosten van het bewind te dekken en zijn schulden te betalen. Staat betekent derhalve in landen als Mali dat een heersende kliek de schaarse geldbronnen uitsluitend voor zich en haar aanhang bemachtigt. Hetgeen de politieke macht elders onderneemt om haar volk en grondgebied gebruiksklaar te maken en te ontwikkelen tot materiële basis en bron van rijkdom van de de staat, dat gebeurt in Mali kennelijk niet.

Uit de wereldeconomische rol van Mali en de calculaties van de toonaangevende mogendheden met dit land resulteert de situatie waar de islamisten van profiteren; daarmee bedreigen zij de uiterst ruim gedefinieerde westerse veiligheid: “een onaanvaardbare bedreiging nauwelijks 2500 km verwijderd van onze grenzen”. Daartegen helpt geen dreigement, maar uitsluitend oorlog.

Frankrijk ontfermt zich over de Europese veiligheidsproblemen die voortkomen uit het verval van Mali; niet over de problemen van Mali. Het bestrijdt de gevolgen die de erosie van Mali’s staatsmacht voor Europa heeft, niet deze erosie zelf en al helemaal niet de oorzaken ervan. Het helpt de staat Mali niet uit zijn status als zogeheten “failed state”, dus falende staat, maar gebruikt hem in juist deze toestand: daarvoor redt het de macht van de putsch-generaals en verdrijft de islamisten naar de woestijn. Daarbij weten alle kranten dat de Franse “Blitzkrieg” de dreiging natuurlijk niet beëindigt en dat de islamisten na de aftocht van de Fransen meteen terugkomen. De permanente taak de Jihad in Mali in bedwang te houden, schuiven Frankrijk en zijn Europese partners af op de machthebbers daar ter plaatse. Hun staat heeft als voornaamste taak zich te handhaven tegen de islamitische machtrivalen om zich zo nuttig te maken voor Europese veiligheidsbelangen. Hij heeft ermee te leven en eraan bij te dragen dat zijn noorden op onafzienbare tijd een schiettent is.

Daarvoor krijgt Mali (een beetje) geld, wapens en militaire trainers. Daarvoor dringen Europa en de VN bij de zuidelijke Sahara-landen aan op militaire coöperatie ondanks hun onderlinge tegenstellingen en vijandschappen: zij, die al voor het bedwingen van hun inheemse vijanden niet voldoende soldaten en geld kunnen aanwenden, dienen een paar nationale machtsmiddelen ter beschikking te stellen aan de buurlanden, indien die niet in staat zijn de islamitische opstanden de kop in te drukken. Bij al hun gebruikmaking van de machtselites van Mali en zijn buurlanden maken Frankrijk en het Westen zich geenszins afhankelijk van het prestatievermogen van deze figuren: Frankrijk blijft in Niger paraat met een sterk garnizoen, met vliegtuigen en zijn vreemdelingenlegioen. De VS richten in Niger een nieuwe basis op voor hun drone-oorlog. Ook dit niet met de verwachting of met de opdracht de islamitische bedreiging voorgoed uit de weg te ruimen en de regio te pacificeren, maar helemaal volgens de nieuwe oorlogstactiek van de winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede in het Witte Huis: de VS trekken niet met eigen soldaten in de omstreden gebieden om daar orde te garanderen of zoiets als militaire stabiliteit, maar leggen zich erop toe het vijandelijke terrein vanuit onbereikbare hoogte te controleren en af en toe samenscholingen van vermeende islamisten met bommen te bestoken, de kiem van militaire infrastructuur te vernietigen en mensen om te brengen. Zo reduceren zij de activiteiten van hun vijanden tot een overlevingsstrijd en belemmeren hun militair actievermogen – als permanent programma.

Het Franse verzoek om versterking van zijn militaire missie in Mali krijgt ondertussen maar beperkt ondersteuning. Weliswaar wordt het Franse optreden in de Veiligheidsraad van de VN unaniem goedgekeurd en zijn bijzondere verantwoordelijkheid voor het francofone Afrika erkend. De materiële bijdragen van de imperialistische concurrenten stellen de Franse partner echter teleur.

Dat een land dat in de wereldpolitiek meepraten wil, meeschieten moet wanneer en waar dan ook met geweld orde wordt geschept, geldt weliswaar nog steeds. Maar dit is voor de imperialistische concurrenten helemaal geen reden om zich dienstbaar te stellen aan het militaire verwezenlijken van de Franse bevoegheid in deze regio.

Zo is Mali terloops voor de VS, voor Groot-Brittanië als voor Duitsland een passende gelegenheid om Frankrijk te demonstreren dat het niet de imperialistische status heeft de wereld de agenda voor te schrijven en alleen al door zijn optreden de aangelegenheid zo belangrijk te maken dat de anderen voor het alternatief staan, óf mee te doen óf in een belangrijke wereldpolitieke geweldskwestie irrelevant te zijn. De partners betwisten dus niet de leiding van Frankrijk, behandelen de zaak echter als zo onbeduidend dat daaruit gegarandeerd geen Franse machtstoename als leidende militaire mogendheid in de EU en de NAVO voortkomt.

Deze houding van de “wereldgemeenschap” wordt onderstreept door de conferentie van belanghebbende geverlanden die onlangs plaatsvond in Addis Abeba: zegge en schrijve 370 miljoen beloofde, maar nog lang niet uitbetaalde dollars werden er gemobiliseerd. Zo zeer de partners en concurrenten het vreemdelingenlegioen succes wensen bij de jacht op islamisten, zo weinig willen ze besteden aan de bescheiden bestaansbehoeften van de staat die nu deze jacht dient voort te zetten voor het Westen.

nader toegelicht in Gegenstandpunkt 1- 2013

Wat een Amerikaan nodig heeft en wil

De burgers van “God’s own country” hebben de president gekozen. De verkiezingsstrijd was – zoals het de grootste en machtigste democratie betaamt – weer eens voorbeeldig. Niet wat betreft de klassieke manier waarop de kandidaten hebben getoond hoe zeer het toppunt van de democratische volkssoevereiniteit een aangelegenheid is van de georganiseerde geldmacht die de respectievelijke partijen kunnen inzetten voor hun propaganda-shows. Ook niet wat betreft de alle records brekende orgieën van politiek fundamentalisme, bigotterie, huichelarij en hatelijkheid die de Democratische en de Republikeinse kandidaat bezigden om uit te blinken danwel elkaar zwart te maken. Het is veeleer de karakteristieke Amerikaanse onverbloemdheid waarmee Obama en zijn Republikeinse uitdager hebben verduidelijkt wat de inhoud is van de democratische vrijheid die alle kiezers tijdens en tussen de verkiezingen in praktijk mogen brengen.

Die heeft in Amerika drie namen: “Jobs, jobs, jobs!”

Een job – dat is het summum van de geleefde Amerikaanse vrijheid. Een job zoeken, vinden en daarin opgaan, is het recht van elke Amerikaan – al helemaal als er crisis is in het land. Zo zorgt hij voor zichzelf en voor alles wat hij belangrijk vindt: het met zijn job verdiende inkomen, maakt niet uit hoe hoog of laag het uitvalt, is zijn eigendom waar hij met zijn family van leeft. Afgezien van de bank die de afbetaling van zijn leningen eist, is hij de trotse bezitter van een uit eigen zak betaald home, zijn castle dat met zijn gun te verdedigen zijn grondwettig recht is.

Als zo’n autonome smeed van zijn happiness wordt hij door de presidentschapskandidaten aangesproken, en zij beloven hem met al de macht van het hoogste ambt ervoor te zullen zorgen dat de hardworking american ook de opportunities krijgt een job te zoeken om dan hard te werken en geld te verdienen. Een veelzeggende aankondiging.

Anders dan dat machtige mannen zich erover ontfermen is de privé autonomie van de vrije eigenaar blijkbaar niet te verwerkelijken. De verkiezingsstrijders richten zich met hun propaganda aan het kiezersvolk als een verzameling van onmachtige figuren, van hulpeloze sukkels, die ook en juist qua hun elementaire levensinhoud – de concurrentiestrijd om een baan zonder die in het rijk van de markteconomische vrijheid geen bestaan mogelijk is – volledig afhankelijk zijn van de voorwaarden die de politiek hen voorschotelt. “Voor jullie jobs hebben jullie mij als president nodig” – zo spreken Obama en Romney de adressaten van hun verkiezingscampagne aan: als afhankelijke objecten van overheidsbeslissingen die generlei zeggenschap hebben over de condities en middelen waar ze mee te maken krijgen in hun strijd om het bestaan. Hun levensomstandigheden worden geregeerd door machthebbers die beloven hun macht zo in te zetten dat de goede Amerikaan in zijn onmacht weer een perspectief heeft en er “jobs gecreëerd” worden – door bekwame Amerikaanse ondernemers. Dit is de tweede, evenzo fundamentele en omvattende afhankelijkheid waarop Obama en Romney hun publiek hebben gewezen: de gehele daadkrachtige aard die de Amerikanen in hun eigen ogen zo sympatiek maakt, leeft ervan dat ze zich voor de een of andere kapitalistische profiteur nuttig maken. Zonder een ondernemer die hem voor zijn business gebruiken kan, heeft de Amerikaan het nakijken en zit zonder werk – met al zijn dadendrang, zijn onaantastbare vrijheid midden tussen de enorme rijkdom van het rijkste land ter wereld. Deze subsumptie van elke inspanning onder de winstcalculaties van kapitalistische ondernemingen is echter geen punt van kritiek, maar een pleidooi ervoor dat de ondernemers dan ook alles moeten aantreffen om als nationale job-machine te kunnen dienen.

Daarmee is de inhoud van de verkiezingsstrijd compleet: Obama en Romney hebben hun autonome Amerikanen erop geattendeerd dat ze niets anders zijn dan onzelfstandige aanhangsels van de overheid en van privé-kapitalistische winstberekeningen; dat dus het totale levensgeluk dat hun reëel bestaande Amerikaanse vrijheid oplevert verder niets is dan een derivaat van de definitie- en beslissingsmacht die overheid en ondernemers uitoefenen. En zij hebben hun volk deze status niet alleen nadrukkelijk ingeprent als zijn eigen behoefte naar “jobs”: daarin mag het zich bovendien onlosmakelijk verbonden zien met datgene wat ook zijn bazen en bestuurders voor hun doelen nodig hebben – “Amerika heeft werkgelegenheid nodig” (Romney). Inzoverre heeft elke Amerikaan niet alleen zijn job nodig, maar hij maakt zich met zijn behoefte tegelijkertijd sterk voor zijn aangeboren recht op het concurrentieoverwicht van Amerikaanse ondernemingen en de absolute superioriteit en onaantastbaarheid van de Amerikaanse staatsmacht wereldwijd: de kandidaten deden hun best te demonstreren dat in hun – en uitsluitend in hun – handen de identiteit tussen het zeer persoonlijke pursuit of happiness van elke Amerikaan en de doortastende macht van het Amerikaanse kapitaal en het Amerikaanse geweld op mondiale schaal gewaarborgd blijft.

Wat dat in het bijzonder betekent, hoe dat in detail functioneren moet, was daarbij van minder belang. Het kiezersvolk werd in ieder geval niet erg lastig gevallen met enigerlei samenhang tussen de vereisten, successen en tegenslagen, die elke Amerikaan bij het realiseren van zijn vrijheid aan den lijve ondervindt, en datgene wat de overheid en de economische leiders calculeren, beslissen en op de rails willen zetten. De verkiezingsstrijders hebben zich ertoe beperkt hun burgers in te wrijven dat ze niets anders willen en nodig hebben dan machthebbers die hun macht juist zo weten te gebruiken als elke Amerikaan van hen mag verlangen: dus totaal machtig, weinig gehinderd door allerlei bedenkelijkheden laat staan door terughoudendheid tegenover wat en wie dan ook, uitsluitend gericht op het welzijn van “our great nation” en haar sterk kapitalisme.

Dat was de enige schakel tussen de private nood en noodzakelijkheden en de mondiale ontplooiing van Amerikaanse grootheid en macht die de president en zijn uitdager uitdrukkelijk hebben aangeboden: in de gedaante van hun absolute persoonlijke geloofwaardigheid verder niets te zijn dan executanten van deze identiteit. In die zin hebben ze zich dag en nacht op alle zenders geprezen als vleesgeworden eenheid van deskundigheid omtrent de afhankelijkheden waarop de gewone hardworking american door overheid en economie wordt vastgepind – en in één adem als professionele machthebbers hun onvoorwaardelijke wil gedemonstreerd de macht van de grootste supermacht verder in stand te houden en te vergroten – desnoods steeds en overal.

Het ene voor het andere laten spreken: daarvoor heeft Romney geposeerd als slimme, succesvolle financiële ondernemer die bekend is met geldzaken en het creëren van jobs, inzake economie en handel het beëindigen van de respectvolle omgang met het klimaat of met China bepleit – en zijn economische deskundigheid met die van de machthebber in spe onderbouwt doordat hij zich inzet voor hogere militaire uitgaven en zich sterk maakt voor de “ militaire oplossing van de Iran-kwestie”. Omgekeerd Obama; hij heeft zich geprofileerd als kenner van de nood van zijn door de crisis geplaagde Amerikanen, een doener die met al zijn geldpolitieke macht voor een goed klimaat bij het creëren van jobs wil zorgen en hen zelfs een ziekteverzekering heeft verschaft – en vanzelfsprekend ook in de strijd tegen het terrorisme en voor het respect van de gehele wereld voor de Amerikaanse supermacht niet zal verzaken.

In dit quid pro quo zijn de twee tegenstanders – die volgens goed geïnformeerde waarnemers de “duurste, hardste en vuilste verkiezingsstrijd uit de geschiedenis” voerden – het eens geworden bij nagenoeg elk onderwerp en hebben bijvoorbeeld inzake nationale energievoorziening duidelijk gemaakt waarvoor op dit gebied de “onafhankelijkheid van de VS van energie-import” per se noodzakelijk is – gewoonweg voor alles wat in de optiek van een Amerikaan het belangrijkste is aan Amerika, zijn job en zijn toebehoren tot het machtige land of the free: olie en gas made in de VS zijn de hefboom om “de economie aan te zwengelen en nieuwe jobs te creëren…” en “cruciaal voor de nationale veiligheid” – alsof elk voor zich en beide tesamen de vanzelfsprekendste zaak van de wereld zouden zijn.

Deze van de kiezende Amerikaan geëiste dialectiek van inzicht in de totale afhankelijkheid en onbegrensde trots op alles waarvan hij afhangt, is samengevat in de wondermooie zin: “Osama bin Laden is dead and General Motors is alive.” Dat behoeft en wil de Amerikaan, hardworker en patriot die hij is; en in deze rol waarderen hem zijn politieke leiders.